Działanie monitora OLED


OLED - Organic Light-Emitting Diode - typ wyświetlania materiału organicznego jako diody emitującej światło. Zasada działania. Technologia OLED opiera się na rewolucyjnym odkryciu - emitujące światło, szybkoprzełączalne diody mogą być tworzone nie tylko z tradycyjnych materiałów półprzewodnikowych, ale także z polimerów. Na standardową dla technologii LED szklaną płytkę z napyloną warstwą tlenku cynowo-indowego (Indium-Tin-Oxide) za pomocą precyzyjnego druku typu ink-jet nakładane są polimery. W ten sposób na podłoże trafiają czerwone, zielone i niebieskie piksele. Po naparowaniu katody komórka jest zamykana. Technologia OLED W skład ekranu OLED wchodzi warstwa emisyjna, warstwy przewodząca, podłoże, oraz anoda i katoda. Warstwy złożone są z cząstek organicznych polimerów przewodzących. Ich poziom przewodzenia znajduje się w zakresie między izolatorami, a przewodnikami, z tego względu nazywane są one półprzewodnikami organicznymi. Po spolaryzowaniu złącza w kierunku przewodzenia, warstwa emisyjna jest naładowana ujemnie, jednocześnie warstwa przewodząca staje się bogata w pozytywne naładowane dziury. Oddziaływanie elektrostatyczne przyciąga elektrony i dziury, które razem rekombinują. Reakcja zachodzi blisko warstwy emisyjnej, bowiem dziury w półprzewodnikach organicznych są bardziej mobilne niż elektrony (odwrotnie niż w przypadku półprzewodników nieorganicznych). W momencie rekombinacji spada poziom energetyczny elektronu, towarzyszy temu emisja promieniowania elektromagnetycznego w zakresie widma widzialnego. Dlatego warstwa ta nazywana jest emisyjną. Jako materiał anody zwykle wykorzystywany jest Indiumtinoxid. Jest on przezroczysty dla światła i posiada wysoką pracę wyjścia co sprzyja przemieszczaniu dziur do warstwy polimerowej. Metale takie jak aluminium i wapń są często wykorzystywane do tworzenia katod, ponieważ posiadają niską pracę wyjścia sprzyjającą wstrzykiwaniu elektronów do warstwy polimerowej. W uproszczeniu. Wystarczy, że zetkniemy ze sobą dwa polimerowe półprzewodniki typu n i p, np. znane od ponad stu lat polipropylowinylen (PPV) oraz cyjanopolipropylowinylen (CN-PPV), a następnie przez taki układ przepuścimy prąd. Na skutek tzw. procesów rekombinacji nośników ujemnych (elektronów) i dodatnich (dziur) materiał wyemituje światło.

Jakub Domagała